شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- درک گیرنده از اعتبار ارتباط گر برای اعتمادسازی بسیار مهم و حیاتی می باشد. اعتبار، باور به این مسئله است که ارتباط گر قادر به تصمیم گیری و پخش پیام هایی ست که به نفع گیرنده بود و می تواند به واسطه ارزیابی خود گیرنده از ارتباط گر، بر پایه کیفیت های مختلف مانند تخصص، جذابیت و هویت ارتباط گر، و یا از طریق تایید سایرین، قابل تشخیص باشد (دورد، لتو، اویناس-کاکونن، 2012؛ راس، فیلدینگ و لوئیس، 2014).

تاییدهای معنا دار از افراد و یا گروه های مورد احترام آمده است، و توسط ارزیابی های قبلی آن ها از اعتبار ارتباط گر تعیین شده است. چنین منابع مورد احترامی اغلب دارای ارتباطاتی (اتصالاتی) با گروه نفوذ خود گیرنده می باشند. ارتباط گر از طریق ایجاد و تقویت اعتبار با دیگران، می تواند گزارشات مثبت با گروه های مختلف اجتماعی بسازد، که خود این مسئله سبب افزایش قدرت تاثیر گذاری ارتباط بعدی می شود (جویس و هاروود، 2014).

در حالی که هر نمونه از اعتبار ایجاد شده توسط ارتباط گر می تواند اثرات اقناعی (متقاعد کنندگی) فردی منحصر به خود را بر روی گیرنده داشته باشد، آن ها همچنین به روش های ترکیبی و مختلفی بر هم اثر گذار می باشند، که این موضوع سبب می شود که مد نظر قرار دادن ویژگی های کیفی ارتباط گر به عنوان یک کل، بسیار مهم و حیاتی باشد.

حتی پس از آن، ویژگی های کیفی یک ارتباط گر به ندرت تنها عوامل ارزیابی گیرنده از اعتبار ارتباط گر محسوب می شوند. به عنوان مثال، مسائل شناختی گیرنده نیاز به ارزیابی داشته و شکل گیری نظرات می تواند میزان تاثیر اعتبار در اقناع را تحت تاثیر قرار دهد. کسانی که دارای نیازهای پردازش شناختی کمی هستند یا به تفسیر پیام های ارتباط گر به شکل جنبی می پردازند، از زمانی که اعتبار ارتباط گر قبل از پیام آشکار شود، به راحتی توسط یک پیام متقاعد می شوند.

 با این حال، کسانی که دارای پردازش شناختی بالا هستند، نیاز به بررسی ارتباط گر آن هم بیشتر از طریق مسیرهای شناختی مرکزی که توسط زمان تعیین هویت و اعتبار ارتباط گر تحت تاثیر قرار نمی گیرند، دارند (نان، 2013).